Η ελληνική μυθολογία, με τις περίπλοκες ιστορίες θεών και ηρώων, έχει αιχμαλωτίσει αμέτρητες γενιές. Ωστόσο, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι δεν ασπάζονταν όλοι οι αρχαίοι Έλληνες αυτούς τους μύθους χωρίς αμφισβήτηση. Στην πραγματικότητα, ορισμένοι εξέχοντες στοχαστές εμφανίστηκαν ως επικριτές της ελληνικής μυθολογίας, αμφισβητώντας την ανθρωπόμορφη απεικόνιση των θεών και αμφισβητώντας την ηθική τους συμπεριφορά. Αυτό το άρθρο θα εμβαθύνει στις προοπτικές τριών προσωπικοτήτων με επιρροή: του Ξενοφάνη, του Ηράκλειτου και του Πλάτωνα.
Ξενοφάνης: Προκαλώντας τους ανθρωπόμορφους θεούς:
Ο Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος, φιλόσοφος και ποιητής από τα τέλη του 6ου και τις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ., ήταν ένας από τους πρώτους κριτικούς της ελληνικής μυθολογίας. Επέκρινε έντονα την ανθρωπόμορφη αναπαράσταση των θεών, τονίζοντας την ομοιότητά τους με ελαττωματικά ανθρώπινα όντα. Ο Ξενοφάνης υποστήριξε ότι αυτές οι απεικονίσεις ήταν απλές προβολές ανθρώπινων κακών και επιθυμιών, χωρίς αληθινή θεότητα. Αντίθετα, πρότεινε μια μονοθεϊστική έννοια του Θεού, υπερβαίνοντας τους ανθρώπινους περιορισμούς και τις ηθικές ατέλειες.
Ο Ξενοφάνης υποστήριξε ότι οι ανθρωπόμορφοι θεοί της ελληνικής μυθολογίας ήταν απλώς προβολές ανθρώπινων κακών και επιθυμιών. Θεώρησε ότι δεν ήταν διανοητικά ικανοποιητικό να πιστεύει ότι οι θεοί, που υποτίθεται ότι ήταν θεϊκοί και υπερβατικοί, θα παρουσίαζαν τα ίδια ελαττώματα και ηθικές ατέλειες με τα ανθρώπινα όντα. Για τον Ξενοφάνη, η απεικόνιση των θεών με ανθρώπινα χαρακτηριστικά ήταν αποτέλεσμα ανθρώπινης προβολής και όχι ακριβής αναπαράστασης της πραγματικής τους φύσης.
Σε αντίθεση με τις πολυθεϊστικές πεποιθήσεις της εποχής του, ο Ξενοφάνης πρότεινε μια μονοθεϊστική έννοια του Θεού. Οραματίστηκε μια ενιαία θεϊκή οντότητα που υπερέβαινε τους ανθρώπινους περιορισμούς και τις ηθικές ατέλειες. Αυτή η μονοθεϊστική αντίληψη του Θεού επέτρεψε στον Ξενοφάνη να αποστασιοποιηθεί από τους ανθρωπόμορφους θεούς της ελληνικής μυθολογίας και να παρουσιάσει μια πιο ανυψωμένη κατανόηση της θεότητας.
Οι φιλοσοφικές ιδέες του Ξενοφάνη αμφισβήτησαν τις παραδοσιακές θρησκευτικές πεποιθήσεις της αρχαίας Ελλάδας και πυροδότησε συζητήσεις μεταξύ των συγχρόνων του. Η απόρριψή του για τους ανθρωπόμορφους θεούς και η προώθηση μιας μονοθεϊστικής αντίληψης για τη θεότητα ήταν ριζικές αποκλίσεις από τα κυρίαρχα θρησκευτικά και πολιτιστικά πρότυπα. Η τολμηρή του στάση αμφισβήτησε τα ίδια τα θεμέλια της ελληνικής μυθολογίας, πιέζοντας για μια πιο αφηρημένη και υπερβατική κατανόηση του θείου.
Ενώ οι ιδέες του Ξενοφάνη δεν έγιναν ευρέως αποδεκτές κατά τη διάρκεια της ζωής του, η επιρροή του επεκτάθηκε πέρα από τη δική του εποχή. Η κριτική του στους ανθρωπόμορφους θεούς και η υποστήριξή του για μια πιο αφηρημένη μονοθεϊστική έννοια έθεσαν τις βάσεις για μεταγενέστερες φιλοσοφικές και θεολογικές εξελίξεις. Οι ιδέες του Ξενοφάνη είχαν απήχηση στους επόμενους στοχαστές, συνεισφέροντας στο ευρύτερο πνευματικό κίνημα που αμφισβήτησε τις παραδοσιακές θρησκευτικές πεποιθήσεις, και ενθάρρυνε την κριτική σκέψη.
Συμπερασματικά, ο Ξενοφάνης ο Κολοφώνας ήταν πρωτοπόρος κριτικός της ελληνικής μυθολογίας, αμφισβητώντας έντονα την ανθρωπόμορφη αναπαράσταση των θεών. Η κριτική του επικεντρώθηκε στην ομοιότητα των θεών με ελαττωματικά ανθρώπινα όντα, υποστηρίζοντας ότι αυτές οι απεικονίσεις ήταν προβολές ανθρώπινων κακών και επιθυμιών. Ο Ξενοφάνης πρότεινε μια υπερβατική και μονοθεϊστική έννοια του Θεού, η οποία του επέτρεψε να αποστασιοποιηθεί από τους περιορισμούς και τις ατέλειες των ανθρωπόμορφων θεών. Οι ιδέες του έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των μεταγενέστερων φιλοσοφικών και θεολογικών συζητήσεων, αφήνοντας μια διαρκή επίδραση στην κατανόηση της θεότητας στην αρχαία Ελλάδα και όχι μόνο.
Ηράκλειτος: Οι θεοί ως ανθρώπινα δημιουργήματα:
Ο Ηράκλειτος πίστευε ότι οι ποιητές και οι αφηγητές της εποχής του απεικόνιζαν τους θεούς με τρόπο που δεν συνάδει με την πραγματική τους φύση. Υποστήριξε ότι αυτές οι απεικονίσεις ήταν απλές ανθρώπινες κατασκευές, και δεν αντιπροσώπευαν με ακρίβεια την ουσία των θεών και έλεγε μάλιστα ότι οι ποιητές θα έπρεπε να ραπίζονται για τις ανοησίες που έλεγαν για τους θεούς.
Ο Εφέσιος φιλόσοφος, πίστευε ότι η αληθινή φύση των θεών δεν μπορούσε να αποτυπωθεί πλήρως στους μύθους και τις ιστορίες που κυκλοφορούσαν συνήθως. Ο Ηράκλειτος είδε τους ποιητές να διαστρεβλώνουν την αληθινή ουσία των θεών ανθρωπομορφώνοντάς τους και αποδίδοντάς τους ανθρώπινα χαρακτηριστικά και υπήρξε ιδιαίτερα καυστικός στην κριτική του απέναντι στους μυθοπλάστες.
Ο Ηράκλειτος τόνισε την ανάγκη για μια βαθύτερη κατανόηση των θεών, που ξεπερνούσε τις επιφανειακές και συχνά αντιφατικές απεικονίσεις που συναντάμε στην ποίηση και τη μυθολογία. Πίστευε ότι μια πιο βαθιά και ορθολογική κατανόηση των θεών μπορούσε να επιτευχθεί μέσω της φιλοσοφικής έρευνας και του στοχασμού.
Ουσιαστικά, ο Ηράκλειτος δεν απέρριψε την ύπαρξη των θεών, αλλά μάλλον αμφισβήτησε τη λαϊκή κατανόησή τους και ζήτησε μια πιο λεπτή και βαθιά ερμηνεία. Η κριτική του στις ποιητικές απεικονίσεις των θεών είχε ως στόχο να εμπνεύσει μια πιο ορθολογική και φιλοσοφική προσέγγιση του θείου.
Πλάτων: Αλληγορία και επιδίωξη της αρετής:
Ο Πλάτων, έφερε μια διαφοροποιημένη οπτική στην κριτική της ελληνικής μυθολογίας. Ενώ δεν χαρακτήρισε ξεκάθαρα τους θεούς ως ανήθικους, αμφισβήτησε τις κυριολεκτικές ερμηνείες των πράξεών τους. Ο Πλάτωνας υποστήριξε ότι οι μύθοι πρέπει να νοούνται αλληγορικά, ως συμβολικές αναπαραστάσεις ανώτερων αληθειών και φιλοσοφικών εννοιών. Τόνισε την επιδίωξη της λογικής και της ηθικής αρετής για την κατανόηση της αληθινής φύσης της πραγματικότητας και την επίτευξη μιας ενάρετης ζωής.
Οι απόψεις του Πλάτωνα για τους θεούς διαμορφώθηκαν από το ευρύτερο φιλοσοφικό του έργο. Πίστευε ότι οι θεοί έπρεπε να ενσωματώνουν ηθικά ιδανικά και αρετές, λειτουργώντας ως υποδείγματα ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ο Πλάτωνας στόχευε να εξυψώσει την κατανόηση της θεότητας πέρα από την εσφαλμένη και ιδιότροπη συμπεριφορά που συχνά απεικονίζεται στην ελληνική μυθολογία.
Η ανησυχία του Πλάτωνα σχετικά με τη διδασκαλία της μυθολογίας στα παιδιά προήλθε από την πεποίθησή του ότι η έκθεσή τους σε αυτές τις ιστορίες σε νεαρή ηλικία θα μπορούσε ενδεχομένως να οδηγήσει στην υιοθέτηση ανήθικων αξιών. Υποστήριξε ότι τα νεαρά μυαλά, επειδή είναι ευάλωτα, μπορεί να μην διαθέτουν την απαραίτητη πνευματική και ηθική ωριμότητα για να διακρίνουν τα βαθύτερα φιλοσοφικά νοήματα πίσω από τους μύθους.
Κατά την άποψη του Πλάτωνα, οι θεοί στην ελληνική μυθολογία συχνά εμπλέκονταν σε αμφισβητήσιμη συμπεριφορά, όπως δόλος, ζήλια και βία. Αυτές οι ενέργειες, αν ληφθούν κυριολεκτικά, θα μπορούσαν εύκολα να παρερμηνευθούν ως αποδεκτή ή και αξιέπαινη συμπεριφορά. Ο Πλάτων πίστευε ότι παρουσιάζοντας αυτές τις ιστορίες ως κυριολεκτικές αλήθειες, τα παιδιά μπορεί να εσωτερικεύσουν και να μιμηθούν αυτές τις αρνητικές ιδιότητες, οδηγώντας σε επιδείνωση του ηθικού χαρακτήρα.
Επιπλέον, ο Πλάτων είδε τη συχνή ανάμειξη των θεών στις ανθρώπινες υποθέσεις ως εμπόδιο στην προσωπική ευθύνη και λογοδοσία. Αποδίδοντας τις πράξεις ή τη μοίρα κάποιου στις ιδιοτροπίες των θεών, τα άτομα μπορούσαν να αποφύγουν την ανάληψη ευθύνης για τις επιλογές τους και τις συνέπειές τους. Ο Πλάτων ήταν υπέρμαχος της προσωπικής δράσης και πίστευε ότι τα άτομα πρέπει να ενθαρρύνονται να οικειοποιούνται τις πράξεις τους και να αγωνίζονται προς την ηθική αριστεία.
Η εναλλακτική προσέγγιση του Πλάτωνα ήταν να ερμηνεύσει τους μύθους αλληγορικά. Με αυτόν τον τρόπο, είχε ως στόχο να εξαγάγει τις υποκείμενες φιλοσοφικές αλήθειες και τα ηθικά διδάγματα που ενσωματώνονται στις ιστορίες. Ο Πλάτων πίστευε ότι οι μύθοι χρησίμευαν ως όχημα για τη μετάδοση σύνθετων φιλοσοφικών εννοιών και τη μετάδοση πολύτιμων ηθικών διδασκαλιών.
Η αλληγορική ερμηνεία της μυθολογίας από τον Πλάτωνα ενθάρρυνε την κριτική σκέψη και την πνευματική δέσμευση. Παρακίνησε τα άτομα να αμφισβητήσουν τις κυριολεκτικές ερμηνείες και να εμβαθύνουν στις βασικές αρχές που θα μπορούσαν να καθοδηγήσουν τις πράξεις τους και να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα τους. Ο Πλάτωνας πίστευε ότι μέσω της ορθολογικής έρευνας και της επιδίωξης της ηθικής αρετής, τα άτομα μπορούσαν να επιτύχουν μια υψηλότερη κατανόηση του θείου και να ζήσουν μια πιο ενάρετη ζωή.
Ενώ η οπτική του Πλάτωνα για τη διδασκαλία της μυθολογίας μπορεί να ήταν ριζοσπαστική για την εποχή του, η έμφαση του στη λογική και την ηθική αρετή συνεχίζει να έχει απήχηση στον φιλοσοφικό και εκπαιδευτικό λόγο. Η κριτική του στην κυριολεκτική ερμηνεία των μύθων και η έκκλησή του για βαθύτερη φιλοσοφική διερεύνηση συνέβαλαν στις συνεχιζόμενες συζητήσεις γύρω από τη διδασκαλία της μυθολογίας και την καλλιέργεια ηθικών αξιών στην εκπαίδευση.
Κληρονομιά και επιρροή:
Οι κριτικές που διατυπώθηκαν από τον Ξενοφάνη, τον Ηράκλειτο και τον Πλάτωνα είχαν διαρκή επίδραση στην ελληνική φιλοσοφική σκέψη. Οι προκλήσεις τους στις παραδοσιακές θρησκευτικές πεποιθήσεις και τη μυθολογία έθεσαν τις βάσεις για περαιτέρω φιλοσοφική έρευνα. Οι επόμενοι στοχαστές, όπως οι σοφιστές, συνέχισαν να αμφισβητούν τις επικρατούσες θρησκευτικές πεποιθήσεις, καλλιεργώντας ένα πνεύμα κριτικής σκέψης και σκεπτικισμού.
Οι ιδέες που διατυπώθηκαν από τον Ξενοφάνη, τον Ηράκλειτο και τον Πλάτωνα όχι μόνο επηρέασαν την ανάπτυξη της ελληνικής φιλοσοφικής σκέψης αλλά είχαν επίσης βαθύ αντίκτυπο στις μεταγενέστερες φιλοσοφικές σχολές, συμπεριλαμβανομένου του στωικισμού και του νεοπλατωνισμού.
Ο Στωικισμός, μια φιλοσοφική σχολή που ιδρύθηκε από τον Ζήνωνα του Κιτίου τον 3ο αιώνα π.Χ., άντλησε έμπνευση από την αντίληψη του Ηράκλειτου για τον Λόγο. Ο Ηράκλειτος πίστευε ότι ο κόσμος βρίσκεται σε μια συνεχή κατάσταση ροής, με τα πάντα να συνδέονται και να διέπονται από μια καθολική αρχή, τον Λόγο. Ο Στωικισμός αγκάλιασε αυτή την έννοια και την επέκτεινε, υποστηρίζοντας ότι τα άτομα πρέπει να ευθυγραμμιστούν με τον Λόγο και να ζουν σύμφωνα με τη λογική και τη φύση. Αυτή η έμφαση στην ενάρετη ζωή, στην αποδοχή της παροδικότητας της ζωής και στην καλλιέργεια της εσωτερικής ηρεμίας επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τις ιδέες του Ηράκλειτου.
Η επίδραση του Πλάτωνα στις μεταγενέστερες φιλοσοφικές σχολές είναι ιδιαίτερα εμφανής στον Νεοπλατωνισμό, ένα φιλοσοφικό και μυστικιστικό κίνημα που εμφανίστηκε τον 3ο αιώνα μ.Χ. Νεοπλατωνιστές, όπως ο Πλωτίνος και ο Πρόκλος, προσπάθησαν να συμβιβάσουν την πλατωνική φιλοσοφία με στοιχεία μυστικισμού και θρησκευτικής εμπειρίας. Οικοδομήθηκαν πάνω στο μεταφυσικό πλαίσιο του Πλάτωνα, ενσωματώνοντας την έννοια των Μορφών ή Ιδεών και την έννοια του Ενός, μια υπερβατική αρχή που ενοποιεί όλη την ύπαρξη. Ο νεοπλατωνισμός, όπως και η φιλοσοφία του Πλάτωνα, έδινε έμφαση στην αναζήτηση της αλήθειας, στην ανάβαση της ψυχής και στην απόλυτη ένωση με το θείο.
Η κληρονομιά και η επιρροή του Ξενοφάνη, του Ηράκλειτου και του Πλάτωνα εκτείνονται πέρα από αυτές τις συγκεκριμένες σχολές σκέψης. Οι κριτικές τους στις παραδοσιακές θρησκευτικές πεποιθήσεις και τη μυθολογία άνοιξαν το δρόμο για περαιτέρω φιλοσοφική έρευνα και ενθάρρυναν ένα πνεύμα σκεπτικισμού και κριτικής σκέψης. Οι ιδέες τους αμφισβήτησαν την επικρατούσα ανθρωπόμορφη απεικόνιση των θεών και ενθάρρυναν μια βαθύτερη εξερεύνηση της φύσης της θεότητας, της ηθικής και της ανθρώπινης σχέσης με το θείο. Οι συνεισφορές τους συνεχίζουν να εμπνέουν φιλοσοφικό στοχασμό, διαμορφώνοντας τον τρόπο που σκεφτόμαστε τη μεταφυσική, την ηθική και την αναζήτηση της αλήθειας.
Η τραγελαφικότητα των σημερινών αρχαιοκάπηλων:
Οι αρχαικάπηλοι στις μέρες μας, που συνήθως δεν ξέρουν τι ακριβώς πιστεύουν και τι λένε και που το 90% τουλάχιστον από αυτά που διαδίδουν στο ιντέρνετ είναι ανοησίες εκτός πραγματικότητας, μας λένε επίσης, ότι δεν πιστεύουν γιατί αυτή είναι μια χριστιανική έννοια και ότι απλά λατρεύουν καθολικά την πραγματικότητα των αρχαίων (και αυτό υποθετικά δεν είναι ΑΡΡΩΣΤΙΑ) που δεν επιδέχεται κανενός είδους κριτική χωρίς μάλιστα να κινδυνεύεις να δεχθείς ρατσιστικές επιθέσεις, από τους ηλίθιους αρχαιοταλμπάν που λατρεύουν μάλιστα τους θεούς, που ειναι δημιουργήματα των αρχαίων (όπως λένε αρκετοί) αλλά δεν πιστεύουν (έτσι λένε αρκετοί επώνυμοι αρχαιοκάπηλοι).
Αυτό που προκύπτει λοιπόν από αυτή την μαζική ΑΡΡΩΣΤΙΑ είναι προφανώς προγονοπληκτισμός, και εγωλατρεία που ανυψώνει το εγώ μέσα στα πλαίσια ενός αλαζονικού παραλλήρήματος, ακόμα και στην θέση του δημιουργού των θεών στους οποίους πίστευαν οι αρχαίοι που όμως δεν πίστευαν (σύμφωνα για παράδειγμα με τον Βερέττα) γιατί απλά λάτρευαν και έτσι μέσα σε αυτό το πλαίσο προκύπτει το γνώστο ότι να ναι που εκφράζει τις διάφορες ομάδες αρχαικάπηλων ηλιθίων που λένε τα δικά τους, και σύνηθως τσακόνωνται αναμεταξύ τους διεκδικόντας κάτι το ανύπαρκτο και δηλαδή την "αρχαιοελληνική γνησίοτητα" που ασφαλώς δεν προκειταί ποτέ να ανακαλύψουν γιατί τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει.
Για αυτό η συνολική επιχειρηματολογία τους είναι ανεύ περιχομένου και ΟΥΣΙΑΣ που στην καλύτερη περίπτωση θα συνιστούσε ΥΒΡΗ προς τους θεούς, αν υποθέσουμε ότι αυτοί υπάρχουν και ότι έχουν πνευματική υπόσταση και πνευματική ΟΥΣΙΑ πέρα από τα είδωλα και την ανθρώπινη ανοησία που συνιστά άλλωστε και η πλατωνική θεώρηση των πραγμάτων που αναζητά την πνευματική ουσία μέσα και από τις ανθρώπινες προβολές, και μέσα από την συνειδητοποίηση της πλασματικότητας της ελληνικής πραγματικότητας, που δεν είναι κάτι σταθερό και αμετάβλητο όπως το χριστιανικό δόγμα και για αυτό άλλωστε είναι μάταιη η αναζήτηση της "γνησιότητας" σε κάτι που είναι έξω από εμάς, όπως τα είδωλα και οι προβολές των αρχαίων.
Σχετικός σύνδεσμος:
Αυτό που προκύπτει μέσα από μια λογική προσέγγιση και μια ορθή εννοιολογική τοποθέτηση δεν είναι απλά ειδωλολατρία (που δεν τους αρέσει να το ακούνε) αλλά θα έλεγα μάλιστα ότι αυτό που προκύπτει ξεκάθαρα είναι ΕΙΔΩΛΟΛΑΓΝΕΙΑ και δηλαδή η ταύτιση με τα αρχαιοοελληνικά είδωλα που εκφράζουν μάλιστα τις ομοφυλοφικές, και τις παιδεραστικές σχέσεις των "θεών" και τις εξωτερικές προβολές του πολύπλοκου ανθρώπινου ψυχισμού που στην ελληνική πραγματικότητα εκφράζεται σε διάφορα επίπεδα κατανόησης.
Επί του προκέιμενου μιλάμε προφανώς για το κατώτερο επίπεδο κατανόησης, και μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι νεοπλατωνιστές ανέπτυξαν την θεώρηση που συνιστά ότι η ειδωλολατρία θα μπορούσε να είναι ένα στάδιο της πνευματικής ανέλιξης, που θα μπορούσε να θεωρήθεί και ως μια σκάλα που μπορεί να σε οδήγήσει στην πηγή που είναι το Εν/Αγαθό (EIN SOF) και που εκφράζεται μέσα από διάφορα επίπεδα μέχρι να καταλήξει στις ανθρώπινες προβολές, και τις αλληγορίες, που εκφράζονται είτε συνειδητά είτε και ασυνείδητα μέσα από τον ανθρώπινο ψυχισμό.
Για να απευχθούν οι παρεξηγήσεις δεν θεωρώ εξ ορισμού την ειδωλολατρία ως κατί το "κακό" και δεν απορρίπτω τα θεϊκά αρχέτυπα έτσι όπως εκφράζονται και μέσα από την ελληνική παράδοση. Απλά τονίζω τον κίνδυνο της ΑΡΧΑΙΟΛΑΓΝΕΙΑΣ μέσα από την ταύτιση του αλαζονικού εγώ με το κατώτερο επίπεδο της ανοησίας, που μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις συνταυτίζεται με τον Σατανίσμο και στρέφεται μάλιστα καθολικά ενάντια στην Δημιουργική Αρχή μέσα από το ανθελληνικό δόγμα των αρχαιοκάπηλων που συνιστά μάλιστα ότι οι αρχαίοι πιστέυαν σε θεούς που δεν πίστευαν και όχι μόνο ότι δεν πίστευαν στον Δημιουργό (που είναι ξεκάθαρα ΨΕΜΑ) αλλά ότι μάλιστα αυτοί είναι οι δημιουργοί των θεών!
Σχετικά απλά να αναφέρω ένα απόσπασμα από βιβλίο του Βερέττα που κυκλοφορεί στο διαδύκτιο και παίρνει χιλίαδες like:
Προς... θεού!
Φυσικά και δεν "πιστεύω" στους Έλληνες θεούς.Εξ άλλου, σε θεό ή θεούς "πιστεύουν" μόνο οι απλοϊκοί μωρόπιστοι, επειδή το "πιστεύω" βασίζεται στην μη παραδοχή του "δεν γνωρίζω," "δεν είμαι βέβαιος," στην άγνοια.
Εγώ απλά τους λατρεύω!
Τους λατρεύω όπως ένας καλλιτέχνης λατρεύει την τέχνη του και τα δημιουργήματά του, όπως ένας γονιός τα παιδιά του, όπως ένας Έλληνας την ομορφιά αυτού του κόσμου = κοσμήματος...
Αυτό που "πιστεύω" διατυπώνω στην ενθάδε ομιλίαν μου εν "Συ-οθόνη", και αξίζει να την ακούσετε αφότου διαβάσετε παρακάτω:
https://www.youtube.com/watch?v=9OstY7tj5H8&t=34s
Το ερώτημα που θέτει ο Μάριος Βερρέτας στο βιβλίο του "Γεννήθηκα Έλληνας" αξίζει ανάγνωση:
<< Υπάρχουν Τελικά Οι Έλληνες Θεοί;
Λίγο ως πολύ μας είναι γνωστοί οι Έλληνες Θεοί, οι Θεοί των προγόνων μας.
Ωστόσο οι περισσότεροι από εμάς σήμερα δεν τους θεωρούμε ως αληθινούς Θεούς. Τους βλέπουμε μάλλον ως ήρωες γοητευτικών, γοητευτικότατων ιστοριών – των μύθων – παρά ως πρόσωπα υπερβατικά, σεβάσμια και αξιολάτρευτα… Κι αυτό μας συμβαίνει επειδή έχουμε μάθει, έχουμε διδαχθεί, έχουμε κατηχηθεί, να θεωρούμε τους Έλληνες Θεούς ως πλάσματα της φαντασίας των προγόνων μας.
...
Ήρθαν λοιπόν οι τσοπαναραίοι, κι αφού γκρέμισαν όλο τον αρχαίο πολιτισμό – τη δική μας αρχαία κληρονομιά – μας επέβαλαν, χωρίς να μας ρωτήσουν, την «τέλεια» θρησκεία τους.Εδώ δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με δαύτη. Εδώ θα ασχοληθούμε εν συντομία με εκείνη την άλλη, την «ατελή» – όπως την χαρακτήρισαν – θρησκεία των προγόνων μας και θα εξετάσουμε συνοπτικά τις… ατέλειές της, παρόλο που οφείλουμε εξαρχής να της αναγνωρίσουμε ότι αποτελούσε τον άριστο συνδετικό κρίκο όλων εκείνων των λαμπρών εκφράσεων του αρχαίου πολιτισμού, εφόσον πίσω από κάθε καλή τέχνη κρυβόταν και μια Μούσα, πίσω από κάθε τεχνική ο Ήφαιστος, πίσω από κάθε είδος καλλιέργειας της γης η Δήμητρα, πίσω από κάθε σχολή φιλοσοφίας η Αθηνά, πίσω από κάθε νομοθεσία η Θέμις, πίσω από κάθε θεραπευτική μέθοδο ο Ασκληπιός, πίσω από κάθε θεατρική παράσταση ο Διόνυσος, πίσω από κάθε εμπορική δραστηριότητα ο Ερμής κ.ο.κ.
Ποιες ήταν λοιπόν οι θρησκευτικές πεποιθήσεις των προγόνων μας; Μας έχουν μάθει να λέμε και να νομίζουμε ότι «οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν στους Δώδεκα Ολύμπιους και σε άλλους αναρίθμητους Θεούς και Θεές».
Αυτό είναι ψέμα. Το ρήμα «πιστεύω» απουσιάζει παντελώς από την ορολογία των αρχαίων ελληνικών θρησκευτικών πεποιθήσεων. Ο όρος «πίστη» παραπέμπει στην τυφλή αποδοχή ενός αυταρχικού Και ανεξέλεγκτου δόγματος ενώ το επίθετο «πιστός» χαρακτηρίζει μόνον τον δούλο. Οι πρόγονοι μας όμως ήσαν άνθρωποι ελεύθεροι. Δεν «πίστευαν» στις Θεές και τους Θεούς. Απλά τους λάτρευαν. Και η έννοια της λατρείας μας οδηγεί κατευθείαν σε εκείνην του έρωτα.
Διότι μόνον ο ερωτευμένος λατρεύει. Μόνον ο ερωτευμένοςέλκεται από το κάλλος του υποκειμένου των συναισθημάτων του και το λατρεύει, όπως ακριβώς έλκεται η ψυχή από την ευωδιά και την ωραιότητα του σχήματος και των χρωμάτων του άνθους.
Δεν «πίστευαν» λοιπόν οι πρόγονοί μας στις Θεές και τους Θεούς. Αντίθετα τους λάτρευαν διότι ήσαν ερωτευμένοι μαζί τους.
....
Ιδού η αξία των μύθων. Και οι μύθοι βέβαια μας μιλούν για τις Θεές και τους Θεούς
Τι ήσαν λοιπόν οι Έλληνες Θεοί;
Μήπως πλάσματα της φαντασίας και των «ατελών» θρησκευτικών πεποιθήσεων των προγόνων μας ή μήπως κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό;
Μήπως υπέρτατες οντότητες που φώτισαν με τις διδασκαλίες τους, τους απολίτιστους προγόνους των προγόνων μας;
Ή μήπως ποιητικές εκφράσεις των φυσικών δυνάμεων οι οποίες συνιστούν, ορίζουν και διασφαλίζουν τη λειτουργία του! Σύμπαντος Κόσμου;
Οι Έλληνες Θεοί δεν ορίζονται εύκολα.Περικλείουν έναν τόσον απροσμέτρητο πλούτο εννοιών, γνώσεων και συναισθημάτων, ώστε τόμοι ολόκληροι εμπεριστατωμένων διατριβών δεν θα αρκούσαν προκειμένου να τον καταγράψουν. Οι Έλληνες Θεοί είναι πολύμορφοι, πολυποίκιλοι, πολυεπίπεδοι (και εσείς σε ποιό επίπεδο βρίσκεστε;).
Την μια στιγμή εμφανίζονται ως τρυφεροί σύντροφοι στα όνειρα των παιδιών (???????????)
, ικανοί να τους εμπνεύσουν, διαμέσου της γοητείας της μυθικής αφήγησης, ύψιστα ιδανικά, καθοριστικά για όλο τους τον βίο, την επόμενη παρουσιάζονται ως πρόθυμοι φίλοι και αρωγοί στην κάθε καθημερινή δυσχέρεια των ενηλίκων που τους επικαλούνται, κι έπειτα εμφανίζονται σε όσους το επιθυμούν, ως σοφότατοι και πάντα φιλικοί ιεροφάντες, ικανοί να αποκαλύψουν στους μύστες πλήθος ψηγμάτων αιώνιας κοσμικής σοφίας.Οι Έλληνες Θεοί δεν βρίσκονται εκτός του Σύμπαντος Κόσμου ούτε κατασκεύασαν τον Κόσμο.
Εδώ θα σταματήσω για να πάρω μια ανάσα και θα συνεχίσω στο επόμενο για να εξήγησω το πώς τελικά η ειδωλολατρία συνταυτίζεται με τον Σατανισμό που άλλωστε επίσης στρέφει την ανθρώπινη ανοήσία και την φαυλότητα του ανθρώπινου εγώ ενάντια στην Δημιουργική Αρχή είτε μιλάμε για τον Πατέρα της πλάσης, είτε για την Μητέρα του σύμπαντος.
Σχετικά απλά να παραθέσω την διαστροφή που θα μπορούσε να εκφράζει η επίκληση του Πάνα που συμβολίζει τα κατώτερα ζωώδη ένστικτα ενάντια μάλιστα στην Δημιουργική Αρχή και υπέρ του αλαζονικού και φαύλου εγώ των ειδωλολατρών είτε μέσα είτε και έξω από το χριστιανικό δόγμα.
"Ο ΜΕΓΑΣ ΠΑΝ"
Σιγή στο δάσος παγερή, οσμή εγκλήματος
Σύλληψη της στιγμής και ανθρωποθυσία.
Τραγόμορφος επρόβαλε του μύθου νοσταλγός
Σατανικά υπέροχος, ο Μέγας Παν.
Ώρα του δειλινού, το σκότος ανατέλλει
Και οι εξόριστοι της μέρας, οι Εωσφόροι,
οι ποιητές ξυπνούνε.
Ηδονικά με βλέμμα κόκκινο, θολό τυραγνισμένο
Μια κίτρινη σελήνη που προβάλει αντικρύζουν
Και τα στοιχειά της νύχτας ξαναζούνε,
Οι μονομάχοι, οι κρεμασμένοι και οι συνωμότες.
Και αυτός στη μέση του ναού,
Στο κέντρο της τεράστιας αιμάτινης κηλίδας,
Στο βάθρο του βωμού,
Τραγόμορφος, σατανικά υπέροχος
Την ώρα δοξάζει της θυσίας,
Των ευγενών ενστίκτων και της βίας,
Αυτός ο αιώνιος κυβερνήτης ο Μέγας Παν.
Ποίοι είναι οι ονειρικοί κόσμοι κατά τον Μιχαλολιάκο, διαβάζουμε στην ποιητική συλλογή:
"Και αλυσοδέσαμε γερά τον κύρη των ουρανών
Και αλίμονο σε εσάς τους ταπεινούς
Ξανάρθαμε εντεταγμένοι
Στα μαύρα τάγματα της κόλασης και προxωρούμε"
Σε ένα άλλο ποίημα του ιδίου με τίτλο Χρυσή Αυγή διαβάζουμε:
"Σκύψε τα χέρια σου άπλωσε και πάρε την ψυχή μου
Σε σένα ανήκει Ω Σατανά, και εδώ και μπρος και πάντα
Γιατί το τόλμησα και εγώ, το πώς να το ρωτήσω
Γίνεται να ’ ναι δίκαιος ο δημιουργός της πλάσης;
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΨΑΧΝΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΟΣ ΟΠΩΣ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΠΟΥ ΟΥΔΕΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΑΛΛΩΣΤΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΚΑΠΗΛΟΥΣ:
Η Κατάρα της Ουράνιας Αφροδίτης και ο Παντοδύναμος Γιός της ο Έρως (thehellenicfire.blogspot.com)
Ο Συμπαντικός Λόγος του Δημιουργού στην Ελληνική Κοσμοθέαση (hellenisticvision.blogspot.com)
The King of Atlantis : Η Ανάσταση-Αναγέννηση του Ανίκητου Ήλιου